මම ඇන්ඳ මගේ හීන
කැන්වස් කොලේ
මම දුන්නෙ මං ආල
ලියටයි ලයේ
ස්නේහෙන්
ආදරෙන්
නෙත් ඈර
නිදි නෑර
හිත ගාව
උන්නෙමි බලං
ඇය සරසන හැටී
මගේ කැන්වස් කොලේ
ඇය මැකුව, ඇය ඇන්ඳා
අලුතින් කොලේ
පැහැ ගන්වා සිත්තම් ලා
ඈ සිත් ලෙසේ
ස්නේහේ
දැහැනින්
බැදි දෑස
රෝමාන්ත
මත් වීලා
සැනහුනි සිතෙන්
ඇය සරනා සැටී
මගේ හදවත් පොතේ
විල් තෙරේ පීදුන මලේ
පරවයන්නේ කොහේ
අද එළිය දුටු මා හදේ
පුදන්නට දෙනු ආදරේ
සුවඳ නොසලා ලයේ
සැඟව යා යුතු නොවේ
නොවිදි පුසුඹෙහි රසේ
විදින්නට මට සිතේ
වියලි දෙතොලට වතේ
වසත් රූ සිරි මවා
අදින්නට මට සිතේ
නොදෙන්නේ කිම
අහිමි අවසර
ළාමකද මම ලියේ
කොහේදෝ
සිට
නොසිතු
මොහොතක
වියලි
හදවෙත
ඇදී ආ
කුමරියේ……
කෙසේදෝ
මගේ
සිඳුන
මනසට
වැස්ස
වැස්සුවේ
සිනා
පාමින්
රුවැතියේ……
කෙසේ කියමිද
පිපෙන
මාහද
සැලෙන
බව
නුඹ
නොමැති
මොහොතට
මා ලඟින්
මගේ ප්‍රේමියේ...
